The Antler King

Met ‘Dances’ leidt The Antler King je stapje voor stapje
door een bijzonder muzikaal universum

The Antler King is de band waarmee Maarten Flamand en Esther Lybeert nu al ruim een decennium lang muziek maken. Het is een mooi huwelijk, en niet enkel in de muziek. Met hun pas uitgekomen plaat ‘Dances’ zijn ze aan hun vierde full album toe.

Elf jaar na het titelloze debuut en vier jaar na ‘Ten For A Bird’ presenteren ze met ‘Dances’ een werkstuk dat – alweer – genuine The Antler King is. Een album waar het experiment opnieuw niet geschuwd wordt.
‘Dances’ spat van de inspiratie en fijne composities. Een compromisloze, eerlijke plaat zonder commerciële toegevingen.

The Antler King toont – nogmaals – dat een eigen smoel hebben niet automatisch wil zeggen: onbeluisterbaar. Integendeel. Met ‘Dances’ breidt de band een mooi vervolg aan hun al – kleine – maar vrij indrukwekkende oeuvre.

Het muzikale universum van The Antler King overspant talloze genres, maar Lybeert en Flamand weten alles mooi te verbinden, tot een harmonieuze Antler King wereld, een plek waar Afrikaanse ritmes de hand reiken naar het werk van Mount Kimbie, Coco Rosie met hier en daar een flard psychedelische Link Wray, een aai over de bol van Connan Mockasin en een blik op een wereld waar het Belgische Madou een rondje
spart met Prince. Op papier lijken ze tegen elkaar te vloeken, op plaat staan ze allemaal broederlijk/zusterlijk naast elkaar, en lopen ze elkaar niet voor de voeten. Integendeel: ze maken elkaar het hof, liefdevol.

Bij het schrijven en opnemen van deze plaat waren Esther en Maarten gestart met de idee om een ietwat andere Antler King-plaat te maken, iets dansbaarder en lichter dan de vorige albums.
Maar het draaide ietwat anders uit.

De eerste songs lagen in de lijn van dat initiële idee, maar toen deelde het lot wat klappen uit, kregen ze in de onmiddellijke omgeving af te rekenen met verlies en ziekte, wat natuurlijk een invloed had op het creatief proces.

Ze hadden tijd nodig om de ingrijpende gebeurtenissen een plek te geven, maar de idee om een dansbare, lichtere plaat te maken wilden ze ook niet lossen. Het resultaat is dan ook ietwat anders dan wat ze vooropgesteld hadden:

Er wordt gedanst. Jazeker.
Maar het is niet dansen zonder meer.
Het is eerder een levensdans geworden.
Samen dansen, maar ook alleen.
Dansen om te vergeten.
Of net om terug te herinneren.
Recht je dromen in dansen
Om dan de nacht weer uit walsen.